Iets later dan eerdere berichten maar dan toch een bericht.
Vanmorgen ging de wekker om zeven uur. Er moesten nog voorbereidingen voor het verjaardagsfeest getroffen worden. Dus om half acht stonden de Cars cupcakejes in de oven (wat een slecht product) en stond ik deeg te kneden voor het koekjesbakfestijn.
Om tien uur kwamen de gasten binnen en begon het feest.
Wat zit er een groot verschil tussen jongens en meisjes. De jongens waren zo klaar met koekjes maken en wilden graag buiten voetballen. Geen probleem dat het regende, gewoon naar buiten en voetballen.
Met de koekjes versieren werd het verschil nog duidelijker.De meisjes zaten tot het eind van het feestje suikerparel voor suikerparel op de koekjes te plakken terwijl de jongens er drie lagen op mikten en weer naar buiten gingen, voetballen. Het was al met al wel een leuk feest.
De pannekoeken werden om twaalf uur bezorgd en dat was wel een zegen. Scheelde een hoop tijd. Bedankt pannekoekenbakkers!
Marnix heeft zich prima vermaakt met alle jongens en meisjes. Hij heeft een duidelijke voorkeur voor sommige vriendjes van Olav en van de gastouder-meisjes krijgt hij nooit genoeg. Het was voor Marnix dus ook een zeer geslaagd feest. Geen van de kinderen keek vreemd naar hem. Hij ziet er natuurlijk toch gehavend uit door de operaties, chemo's en sonde. Kinderen zijn erg flexibel. Waar volwassenen vaak blijven kijken en niet durven vragen zijn kinderen open en vragen gewoon. Wat volwassenen trouwens ook mogen. Ons kind ziet er anders uit en dat roept nu eenmaal vragen op. Stel ze gewoon, we leggen het graag uit.
's Avonds even op de koffie bij een vriendin. Buren van haar kwamen ook langs en natuurlijk raakt het gesprek op Marnix. Als je dan bijna vier maanden kinderkanker moet bijpraten dan blijkt hoeveel winst er geboekt is met de ingezette behandeling.
Toen Marnix in het AMC terecht kwam holde hij achteruit om uiteindelijk bedlegerig en met infuusvoeding te eindigen. Wij staan daar niet meer bij stil, tot je erover praat. Door de tumor had Marnix uitval aan de rechterkant. Arm en been wilden niet meer meedoen en op dat punt hebben wij ons met regelmaat afgevraagd waar dit zou eindigen en of ons mannetje ooit weer zou lopen.
Kijk hem nu. Hij rent, gaat van de glijbaan, springt en klimt. Dat hadden we in november niet meer durven hopen. En ook al staan we er niet dagelijks bij stil, het is wel goed om af en toe te bedenken welke weg er al afgelegd is. Dit geeft ons hoop. Hoop dat hij zijn derde verjaardag mag vieren en we de behandeling kunnen uitbreiden met bestraling. Dan nemen zijn overlevingskansen weer wat toe. Maar wat staat hem nog te wachten... De onzekerheid blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten