Terug uit het ziekenhuis is het altijd erg schakelen. In het ziekenhuis is het overzichtelijk en duidelijk. de actieradius is klein en je weet waar je bent en ondanks de overheersende onzekerheid zijn er voldoende ijkpunten in de dag.
Als je dan thuiskomt moet je je aanpassen. Er kan vanalles gebeuren en dat is steeds weer vreemd om te ervaren. De schakeling was dit keer voor Jur weggelegd omdat hij de afgelopen week bij Marnix is gebleven. Ergens geeft het mij een gevoel van erkenning dat ik niet de enige ben die dat heeft.
Tijdens de eerste opname ben ik ruim drie weken onafgebroken in het ziekenhuis en het Ronald MacDonaldhuis geweest en vond het gewoon eng om weer naar huis te gaan. Naarmate je gevorderd raakt in het proces weet je meer wat je kunt verwachten. Maar de eerste keer naar huis na zo'n lange periode vergeet ik nooit meer. En de omschakeling blijft.
Jur gaat met Marnix onderweg voor het aanprikken van de Omaya. Bij thuiskomst vertelt hij dat Marnix geen traan gelaten heeft en tijdens de behandeling honderuit heeft gekletst. Bijzonder, bij mij huilt hij alleen maar heel erg hard.
De rest van de dag verloopt gemoedelijk. Marnix is wel snel geprikkeld. Maar we kunnen er goed op inspelen.
Hij is vandaag dertien uur aan een stuk wakker geweest. Bijwerking van de chemo? Meestal worden patiënten er heel erg moe van. Marnix heeft energie voor tien!
Ik verwacht dat Marnix vannacht lekker zal slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten