Maandag 19 maart 2012

Vandaag de start van kuur zes. Waar blijft de tijd.
Inmiddels pakken we als een ge-oliede machine de koffer in. Niet teveel en niet te weinig. Als we op vakantie gaan lukt het me nooit, nu is het geen probleem meer. Marnix heeft er vrede mee dat hij naar het ziekenhuis gaat. Hij vraagt nog: bloedprikken? Nee lieverd, je blijft er een paar nachtjes slapen. Oh, oké. En dat is dat.
Olav geeft duidelijk aan dat hij mee wil en dat vinden wij goed. Olav baart ons bij tijd en wijle zorgen. Ook hij verandert en ook al is hij in staat zich verbaal erg goed uit te drukken, we blijven vinger aan de pols houden.
In het ziekenhuis aangekomen vertrekken de jongens naar de speelkamer en ik maak Marnix' plekje op zaal gezellig. Eigen beddengoed, veel knuffels en de slinger die de breimeiden van Amersfoort voor hem hebben gemaakt hang ik op. Op zaal liggen twee bekenden. Wel zo prettig, even bijpraten. Bij één medepatiënt is de chemo zo goed aangeslagen dat er 90% van tumor af is. Daar krijg je kippenvel van. Je wilt voor ieder kind genezing. Ze zijn stuk voor stuk zo dapper en verdienen het. Ieder kind.

Als het tijd is om naar de behandelkamer te gaan protesteert Marnix hevig. Terecht er gebeurt daar nooit wat leuks. Vervelende handelingen waar mogelijk in één ruimte. Als ik met hem op schoot zit terwijl de verpleegster met hem bezig is, steekt Olav zijn hoofd om de deur. Hij wil graag kijken. Ik twijfel. Ik kan niet Marnix troosten en vasthouden en Olav opvangen als het niet goed zou gaan. Hij mag kijken, maar hij moet papa halen. Dus komen ze samen kijken. Van een klein afstandje. Als de naald er eenmaal inzit mag Olav dichterbij komen. Hij is heel geinteresseerd. De verpleegster voelt dit haarfijn aan en tijdens de bloedafname biedt zij Olav aan ook een buisje op het vacuumsysteem te klikken. Dat wil hij wel en doet het ook. Zonder aarzelen. Belangstellend kijkt hij toe hoe het buisjs zich vult met bloed. Als dat klaar is, is het tijd voor het prikje in Marnix' hoofd. Jur legt aan Olav uit wat er gaat gebeuren en biedt hem de keuze om te kijken of naar de speelkamer te gaan. Olav wil graag gaan spelen. Dat vinden wij zo bijzonder aan Olav. Hij is zes jaar, maar kan heel goed aangeven waar zijn grens is. We zijn trots. Op beide boys!

Na de behandeling valt Marnix als een blok in slaap.
Wij praten nog even met de pedagogisch medewerkster, over Olav. En over ons. Er is altijd wel wat te vertellen.
In de speelkamer zit een "nieuwe" patiënt met ouders. Het begin van een kanjerketting. Indrukwekkend. Er zitten hooguit 10 kralen aan de ketting. Ik kijk ernaar en weet, dat worden er nog veel meer. Helaas. De kanjerketting is zó belangrijk. Het visualiseert wat een kind allemaal heeft moeten ondergaan. Als ik de kralen "lees" vliegt het me af en toe aan. Het is zoveel.

Iets voor drie uur vertrek ik met Olav naar huis. Hij wil eigenlijk niet. Maar hij gaat wel mee. Tijdens de autorit praten we. Olav gaf gisteren aan dat hij weleens verdrietig is. Op dat moment wilde hij er niet verder over praten want dan zou hij verdrietig worden. Ik snijd het onderwerp opnieuw aan. Hij kan nu vertellen dat hij verdrietig wordt als hij iemand mist, papa, mama of Marnix. Of als hij verdrinkt?! Doorvragen leert dat hij dat weleens droomt. Goed om te weten. Olav wordt namelijk paniekerig als hij water in zijn gezicht krijgt.
Bij de grote gele M halen we een milkshake. Dat vind hij echt te gek hoor ik later die dag. Thuisgekomen wil hij graag spelen bij de achterburen. Ook al zijn daar veel kinderen, hij wil graag gewoon zitten en kijken. Het duurt een poos voor hij deelneemt aan het spel.

Na een val uit bed volgt een redelijk rustige nacht. Hij heeft last van nachtmerries en kruipt bij mij in bed. Gezellig. Want deze mama voelt zich wat alleenig als de helft van het gezin elders is.