We hebben een fijne dag achter de rug. Voor een groot deel veroorzaakt door het weer. Als de zon schijnt, schijnt hij ook al gauw in je hoofd. De dingen zien er anders uit in het zonlicht. Ineens loopt je hart over van positieve gedachten en gevoelens. Zeker de eerste zonnestralen na de winter hebben dat speciale effect.
Omdat Marnix uit aplasie is, is onze actieradius oneindig groot geworden. Dus 's middags naar mijn zus om spullen weg te brengen die wij tijdens het opruimen als overbodig zijn gaan beschouwen. Daar hebben de jongens in de tuin gespeeld. Nou ja, eigenlijk alleen maar stoeien en kracht meten. Zoals het hoort bij jongens. Op de grote trampoline. als Marnix in de buurt kwam waren ze ineens wel rustig en hielpen ze hem. Wat ons met vermanen niet lukt, lukt Marnix wel. Hij maat indruk. Zeker op zijn neef en nicht. Die wilden heel graag dat vriendjes uit de buurt Marnix even konden zien. Mijn zus vond dat wat moeilijk en ongepast: het is geen aapje in de dierentuin.
Wij hebben daar helemaal geen problemen mee, zeker niet bij kinderen. Dus ze mochten komen kijken en we hebben uitgelegd wat er allemaal gaande is. Wat die bult op zijn hoofd is en waarom dat slangetje in zijn neus zit. Kinderen zijn open en nieuwsgierig. We leggen het uit in Nijntje-termen en daarna is het al gauw gewoon en spelen ze verder.
's Avonds kregen we mee-eetvisite. En dan merk je dat Marnix ook veel indruk blijft maken op volwassenen. Het is natuurlijk ook bizar zoals wij hier nu een huishouden draaien. Maar voor ons dagelijkse kost. De extra handelingen zijn opgenomen in de "rituelen". Wij draaien ons hand er niet meer voor om.
Het gaat goed met Marnix, hij bruist van de energie en levenslust. Dit willen we heel lang zo houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten