Vandaag een rustige dag.
's Morgens was ik met Marnix in de speeltuin. Dat vindt hij zo ongeveer het leukste om te doen, alleen de dierentuin scoort hoger.
Het zonnetje scheen en hij wilden van de glijbaan, op de wipkip, voetballen en rennen. Toen ik daar zo liep miste ik ons oude leventje.
Jur op het werk en ik met de kinderen, eigen en gastouder, in de speeltuin als de eerste zonnestralen zich lieten voelen. Op dat soort momenten druppelt een gevoel van weemoed over mij. Ik vind het moeilijk dat een plek te geven want ik was intens tevreden met het leven dat we leiden.
En ineens is alles anders. Alsof iemand heel hard met een sneeuwbol heeft geschud en je opnieuw je plek moet vinden. Het is nooit bij mij opgekomen dat een van mijn kinderen zo'n helse ziekte zou krijgen. Wij hebben ons altijd gelukkig geprezen met twee gezonde kinderen. Die vlieger gaat niet meer op. Dolgraag zou ik nu schrijven dat je er zoveel andere dingen voor terugkrijgt, een logisch gevolg op de vorige zin. Maar wat we ervoor terugkrijgen is allebehalve positief. Wij maken er iets positiefs van en zijn blij met elke dag. Regen of zonnenschijn.
Het is alleen wel gek dat het vocabulaire van onze peuter is uitgebreid met woorden als: bloedprikken, sonde, infuus, behandelkamer en chemo. En toch, ongelukkig zijn we niet, allesbehalve zelfs.
Het leven is mooi, hard maar mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten