Bij het wakker worden een onaangename verrassing in Marnix' bed. De sonde is eruit. Op zichzelf niet zo'n drama. Maar Jur en ik hebben om tien uur deze morgen een behoorlijk belangrijke afspraak waar we met zijn tweeën moeten komen. Dus snel denken.
We besluiten het gros van de medicatie via de mond te doen en de kinderthuiszorg te bellen dat we om half één weer thuis zijn en of ze een nieuwe sonde willen komen plaatsen.
Marnix kan zonder sonde naar een vriendin die wel wil oppassen. Marnix ergens achterlaten vond ik al moeilijk en dat is niet veranderd. Gelukkig is Marnix zelf hier een stuk makkelijker in geworden. Hij zwaait ons lief uit en huilt niet. Dat was eerder wel anders. Door overprikkeling in de eerste vijf weken ziekenhuis is dit gedrag helemaal weg bij Marnix. Het is niet meer het mama's kindje dat het was.
Hij is wel blij als we terugkomen.
In de middag komen er twee vriendjes van Olav spelen. De sonde moet dan nog geplaatst worden en ik vind dat ik dit moet bespreken met de betreffende moeders. Het kan nerg indrukwekkend zijn om zo'n handeling te zien als je vijf jaar oud bent.
We spreken af dat ik de handeling met de kinderen bespreek en ze aanbied naar de speeltuin te kunnen gaan. Ze zijn in de speeltuin.
Het plaatsen van de sonde gebeurt weer door een zeer ervaren kracht. Een verpleegster die vijf jaar op F8Noord in het AMC heeft gewerkt. Zij weet van de hoed en de rand en heeft aan een half woord genoeg. Eigenlijk iedere medewerker die we treffen van de kinderthuiszorg is zéér gespcialiseerd en vakkundig. We hebben niks te klagen. Zowel administratief al praktisch werken ze keurig.
's Avonds ga ik lekker breien met de meisjes. Er komt geen steek uit mijn handen. Er wordt zoals altijd veel gepraat. Heerlijk, dat zijn waardevolle avonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten