Na een goede nachtrust is Marnix vrolijk wakker geworden en hij heeft helemaal geen last meer van de narcose. Vervelend is wel dat het slangetje van de portacath wat vreem geplakt zit en precies in zijn zij prikt als hij daarop wil liggen. Hij wordt panisch als ik alleen al kijk naar de constructie dus laat ik het maar zitten en vouw het slangetje aan de kant als hij op zijn zij slaapt.
Verder is het vandaag een dag als gewenst. Lekker aankeutelen en wat dingen in orde maken voor het verblijf in Amsterdam.
Met een verjaardag en een hockeyclinic op woensdag voor Olav is het een behoorlijk geregel dit keer. Jur heeft donderdag nog wat afspraken staan en het is kermis. Dus komen de mannen pas donderdagavond naar Amsterdam toe.
Onbewust zitten we heel erg op de klok te kijken. De oncoloog zou, als hij zou bellen, tussen half vijf en half zes bellen.
De klokt tikt genadeloos verder en het wordt zes uur. "Ik ben bang dat de verandering van de tumor minimaal is dit keer" zeg ik tegen Jur. "Of hij heeft het gewoon heel erg druk"
We weten dat je in de gezondheidszorg niet zomaar een conclusie kunt verbinden aan gebeurtenissen. Er kan altijd iets tussenkomen.
Kwart over zes gaat de telefoon. De oncoloog. Hij heeft de MRI beelden bekeken en ziet weer een afname van de centrale tumor. Hoe groot kan hij niet precies zeggen. Hij wilde ons graag zo snel mogelijk op de hoogte brengen maar er is nog geen verslag van de radioloog. Dat volgt later deze week, waarschijnlijk.
Er is reden genoeg om door te gaan met kuren en dat gaan we morgen dus ook doen.
Na zo'n telefoongesprek voel ik me enorm leeg. Als een ballon waar de lucht uit is.
Ook al doe je gewoon wat je normaal doet, de hele dag wacht je onbewust op nieuws. En omdat er nogal veel afhangt van wat er gezien en verteld wordt is de stress die je er van hebt ook hoog.
Deze ronde hebben we weer overleefd. Op naar de volgende. In de tussentijd genieten wat er te genieten valt. Oh ja, en opvoeden. Het is een echte peuter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten