Als wij beneden komen vertelt Jur dat Olav bij het drinken pakken verkeerd op een krukje is gaan staan en is gevallen. Hij heeft een zere plek op zijn been maar is verder in orde. Hij is vooral geschrokken.
Op zo'n manier uit bed komen zorgt er wel voor dat we gelijk wakker en bij de tijd zijn.
Het wordt een ontspannen ochtend. Olav is druk met de lego. Marnix kijkt tijdens het spelen met een half oog naar Spongebob (alleen de filmpjes waar Octo in meedoet want die vindt hij heel lief) en is ernstig vervelend en gauw gepikeerd. Gedrag dat bij zijn leeftijd past. Gek genoeg kunnen we daar nu wel van genieten. Maar het vraagt ook een aanpassing in ons gedrag naar Marnix toe. Ongemerkt zijn we veel soepeler geworden dan we zouden willen en dat geeft niet het gewenste gedrag van Marnix.
Jur en ik zitten heel erg op één lijn waar het de opvoeding betref en we hebben al geregeld gesproken over hoe Marnix zich gedraagt. Langzaamaan trekken we de teugels weer aan en dat gaat in het begin met aardig wat protest gepaard. Maar we moeten wel. Welke kant het ook opgaat Marnix moet ook gewoon opgevoed worden.
Ongeveer de eerste twee maanden na de diagnose had Marnix zo goed als geen eisen. Hij vroeg of de gordijnen dicht mochten of om een zakje chips. Op die vragen zeg je ja. Maar dat betekent wel dat Marnix twee maanden lang geen grenzen heeft gehad op een leeftijd dat hij die heel hard nodig heeft. Dat merken we. Dus we moeten duidelijk grenzen aangeven. Moeilijk. Met alles wat Marnix al moet doorstaan voel je je af en toe een harteloze ouder. Maar we houden onze blik gericht op de toekomst en dat houdt in dat Marnix grenzen aangereikt moet krijgen.
's Middags hebben we een verjaardag. Bij een ex-collega/goede vriendin van mij. Verjaardagen bij hen zijn altijd een succes. Gezellig, gastvrij en leuke gasten. Ook dit jaar is dit niet anders. Vooraf hebben we wel afgestemd of het oké was dat wij zouden komen. De verjaardagen van haar zoons worden gevierd en dan vinden wij het moeilijk en ongemakkelijk als alle aandacht naar ons uit zou gaan. Gelukkig gaat deze vriendschap zo diep dat daar normaal over te praten valt. Zij vroeg zich af wij ons daar niet vervelend onder zouden voelen, want dat zou zij niet willen. Hieruit blijkt weer dat er over alles te praten valt. Niks is raar, zolang je open bent.
Tijdens de verjaardag is ons ook veel gevraagd. En die vragen beantwoorden we graag. Wij zijn open over wat er bij ons speelt en niet snel op onze tenen getrapt.
Op het moment dat je de wereld van de kinderkanker betreedt wordt je gestript van je ego. Je leert op de meest harde manier waar het echt om draait. En dat is niet een groot huis, een dure tv of een nieuwe auto. Het draait om liefde. Dat heeft het altijd al gedaan en dat zal het altijd blijven doen.
Paardje rijden op je grote broer
Trots op jullie!!!!
BeantwoordenVerwijderen