Het heeft even geduurd maar we hebben weer verbinding in het ziekenhuis. Met de verhuizing naar de nieuwe afdeling in de zeer nabije toekomst lopen sommige dingen anders dan normaal.
Vannacht heb ik slecht geslapen. Er liggen in totaal drie kindjes op zaal inclusief Marnix. De andere twee zijn meisjes van drie jaar oud. Eentje wordt aan het begin van de nacht erg misselijk met alle gevolgen van dien. Verderop in de nacht zijn de dames niet gecharmeerd van de luierwissels. Helaas gaat dit gepaard met verbaal protest. De laatste keer om half vijf 's nachts. Marnix slaapt overal overheen. Hij draait zich een keer extra om, maar daar blijft het bij. Ik daarentegen ben gebroken na zo'n nacht.
Marnix is erg moe van de kuur. Een van de bijwerkingen op korte termijn is dat hij gigantisch gaat zweten. Het parelt op zijn hoofd. Het ziet er indrukwekkend uit maar hij heeft er weinig hinder van. Kinderen zijn vreselijk flexibel blijkt maar weer.
We lopen hier nu al maanden en sommige ouders kom je in het voorbijgaan tegen maar spreek je eigenlijk niet. Iedereen is druk met zijn of haar eigen kind. Terecht.
Vandaag raakte ik in gesprek met de mama van een 19 maanden oud meisje. Zij is met een behoorlijke range aan kansen het traject ingegaan en helaas hebben ze steeds moeten afstrepen. Van "als dit niet werkt, dan kunnen we nog..." Helaas zijn zij nu aanbeland bij "als dit niet werkt dan zijn er geen mogelijkheden meer".
Dit wil je niet horen als ouder.
Wij zijn het traject ingegaan zonder behoorlijke kansen. Marnix was eigenlijk opgegeven. Tijd konden we krijgen, maar meer in aanleg niet. Dat is vier maanden lang de tendens geweest. Half februari is ons meegedeeld dat de behandeling gericht wordt op genezing. Een 180 graden draai. Heel erg heftig. Maar positief heftig.
Later spreek ik dezelfde moeder buiten op weg naar het Ronald McDonald huis weer. Ook haar werkgever probeert haar aan de kant te zetten vanwege de situatie met haar dochter. Ons is dit natuurlijk ook overkomen, dus echt verbaasd ben ik niet. Maar weerzinwekkend blijf ik het vinden.
Zulke gesprekken maken indruk.
In die zin is het toch al moeilijk deze keer. We hebben van nog een ander kindje gehoord wat uitbehandeld is en wat op zeer korte termijn zal overlijden. Bij mij blijft dit fysieke misselijkheid oproepen. Het is ondenkbaar dat je definitief afscheid moet nemen van je kind. Tegennatuurlijk. Het mag niet, maar het gebeurt wel.
's Avonds komen Jur en Olav. Zij zijn eerst naar de kermis in Hoevelaken geweest waar Olav heeft genoten. Vooral gokken en de schiettent zijn favoriet. Het is niet zo'n waaghals.
Olav en ik slapen in het Ronald McDonaldhuis en Jur slaapt naast Marnix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten