Vandaag hebben we een volle dag. Als eerste gaan we naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken, aansluitend naar de stad een boodschap halen, dan zet Jur ons thuis af om door te rijden naar een afspraak. Na de lunch ga ik kleien met Olav, we zijn bijna klaar als de buurvrouw Olav en Marnix op komt halen om treinen te gaan kijken. Als Jur thuiskomt kan ik eigenlijk gelijk door naar de psycholoog, voor de eerste keer. Stelt mij in staat om even mijn hart te luchten en handvatten te krijgen hoe met bepaalde zaken om te gaan. Wat er het afgelopen half jaar allemaal is gebeurd is mij niet in de koude kleren gaan zitten en ik merk dat het niet zo gaat zoals ik zou willen.
Als ik daarvan terug kom is het officiële gedeelte van de dag voorbij en kan ik even bijkomen.
Een verpleegkundige belt de bloeduitslag door: Marnix is al in aplasie. Dat is erg snel. Maar ergens is het wel prettig, hopelijk vertoont hij een opgaande lijn als we naar Texel willen.
Voor het eten ga ik nog even met een vriendin mee naar Nijkerk. Geeft ook tijd om even bij te kletsen.
Na het eten gaan we met z'n vieren een film kijken. Olav zit al lekker in zijn pyama. Iets voor achten wordt het op het raam geklopt.
Daar staat een vriendin die zich heeft aangeboden om op te passen zodat Jur en ik even samen wat kunnen doen. Ik was het helemaal vergeten. De film is afgelopen en we brengen de jongens naar bed. Ze gaan er makkelijk in. Eigenlijk zoals iedere avond.
Jur en ik gaan wandelen. En natuurlijk praten, veel praten. Er gebeurd zoveel. Dan is het heerlijk dat we eens ongestoord kunnen bijpraten. Erg wenselijk.
Bij thuiskomst blijkt dat er her en der leuke, lieve verrassinkjes liggen. Bloempotjes met tulpjes, kaarjes, glitterhartjes, lekkere koekjes. Heel erg lief. de narigheid is bij ons een superlatief, maar het maakt wel dat lieve dingen ook dubbel zo hard binnenkomen.
Erg tevreden kunnen we naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten