We starten vandaag met lekkere broodjes uit de oven. Marnix neemt een ieniemini hapje en vraagt dan om een broodje worst. De uitwerking van chemotherapie blijft verbazingwekkend. Marnix drinkt momenteel alleen maar water, eet waldkornbrood met grillworst en yoghurttoetjes.
Om tien uur gaan Jur en Olav naar de hockeyclub voor de beginnersclinic (superleuk initiatief). Ik heb besloten niet te gaan zwemmen mat Marnix. Ik zie het niet zitten dat wanneer er wat gebeurt ik alleen ben. Door afgelopen woensdag moet het vertrouwen weer langzaam terugkomen. Daar gaat tijd overheen. En die geef ik het maar.
Dus Marnix en ik vertrekken zo tegen het einde van de clinic ook naar de club en hebben het daar gezellig.
Aan de mensen die ons niet zo vaak zien merk ik dat Marnix een diepe indruk achterlaat. Wat voor ons inmiddels "normaal" is geworden is voor andere mensen echt abnormaal. Ik kan begrijpen dat mensen kijken, daar heb ik geen moeite mee. Ik heb er moeite mee dat er klaarblijkelijk reden is om te kijken. Ons kind mankeert overduidelijk wat. Dat vind ik erg.
Vanaf de hockeyclub gaat er een jongen mee om met Olav te spelen. Dat verloopt heel erg gezellig, het is een leuke middag.
Daarna nog even eten met de buren, altijd een succes, en de dag zit er weer op voor de jongens.
Morgen een MRI. Spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten