Gisteravond komen we erachter dat de afspraken voor de chemogiften in de Omaya voor de aankomende drie dagen niet vermeld staan op de lijst met ontslagafspraken. Dus ik bel vanmorgen met de balie van de afdeling waar een administratief medewerkster vertel dat we volgens haar gegevens 27 april moeten bloedprikken. Ja, dat weet ik, dat staat op de lijst. Maar Marnix moet nog chemo in de Omaya krijgen, vandaag, morgen en overmorgen. Oh, zegt ze, komt hij dan voor het aanprikken van de portacath? Nee, hij wordt in het reservoir in zijn hoofd geprikt om de chemo te gegeven. Krijg ik als antwoord: oh, ja, dat moet ik even overleggen met... iemand. Kan ik u zo terugbellen? Ja hoor, ik denk wel dat jij dat kunt. Ik zou er sarcastisch van worden.
Als we terug worden gebeld blijkt dat er inderdaad nog 3 dagen geprikt moet worden en dat Marnix om elf uur die morgen verwacht wordt. Fijn, ook weer opgelost.
Als Jur en Marnix terugkomen is Marnix duf en hangerig. Hij loopt een beetje doelloos rond en begint helaas te braken. Bij geen maaginhoud wordt dat al gauw wat maagsap en gal en als dat op is blijft hij nog een poosje op schoot zitten kokhalzen. Het zweet is hem alweer uitgebroken. Als hij het dan eenmaal kwijt is leeft hij op en babbelt ons weer de oren van het hoofd. Van triest vogeltje naar actieve peuter in een maagomdraai. Het is een fragiel evenwicht en een dun lijntje waarover we balanceren.
Ik realiseer me op deze momenten dat Magere Hein nog steeds staat te loeren om één van mijn kinderen mee te nemen, maar hij heeft de afgelopen maanden een flink aantal passen terug moeten doen.
We zijn er nog lang niet en ook al zijn de vooruitzichten positiever, de zekerheid dat we er gaan komen krijgen we niet.
Onzekerheid in kwadraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten