De dag na gisteren, de dag na het epileptisch insult. Volgens de deskundigen heeft zo'n insult veel impact en vreet het energie. Daar kan iemand wel een aantal dagen door van slag zijn en veel slapen.
Deze deskundigen kennen Marnix niet. Marnix heeft werkelijk nergens last van.
Eind het einde van de ochtend belt de huisarts. Zij heeft bericht ontvangen van een opname en een ontslag van het ziekenhuis. Een vergelijkbaar bericht had ze van vrijdag ook ontvangen (de bloedtransfusie) en ze was benieuwd hoe het met Marnix en met ons is. We hebben de afspraak met de huisartsen dat er iedere maand een arts langskomt bij ons thuis. Er zijn twee huisartsen in onze praktijk en zo houden ze ieder het lijntje kort. Wij vinden het een heel fijn idee want we werken nauw samen en gaan elkaar in de toekomst nog veel nodig hebben.
De dokter komt anderhalf uur na het telefoongesprek en blijft drie kwartier praten.
Als het over de tweeling gaat kan ze een grijns niet onderdrukken. Wij ook nog steeds niet. Het is wonderlijk.
Als zij het laatste MRI verslag van Marnix leest is haar commentaar: dit is zoals je het zou wensen.
En daar zijn wij het mee eens. Afwachten of deze lijn zich voortgezet heeft. Maandag volgt er weer een MRI.
Morgen staat er een gesprek met de oncoloog gepland. Ik ga alleen. Dat komt deze keer zo uit. Ergens zie ik er tegenop maar ik weet ook dat het geen probleem hoeft te zijn. Ik ben er inmiddels aan gewend dat we alles samen doen. Morgen dus even niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten