Woensdag 4 april 2012

Het gesprek gisteravond met Olav heeft erin gehakt. We willen onze kinderen tegen alles beschermen, maar alle traphekjes en veilige autozitjes ten spijt; in deze situatie kunnen we ze niet beschermen. We doen aan "damage-control".
De tumor van Marnix is als een steen in een vijver. De impact waaiert uit naar alle kanten. We kunnen het niet overzien en een eind is ook buiten zicht. We blijven golven. Momenteel deinen we, maar storm is er ook zeker geweest.
Vandaag heb ik contact gezocht met de oncoloog. We hebben inmiddels aardig wat vragen en we hopen dat hij ze kan beantwoorden. De vragen liggen waar ze horen, wij hoeven alleen maar af te wachten. En dat kunnen we inmiddels wel; wachten. De dertiende van deze maand hebben we een afspraak bij de oncoloog en we hebben de vragen alvast daar neergelegd in de hoop dat we de dertiende antwoorden kunnen krijgen. Kan de beste man zich ook voorbereiden.

Marnix doet het ook vandaag weer goed. Hij is wat moe, maar weigert er aan toe te geven. Hij wil alleen bij mij op schoot slapen en dat is best lastig. Hij slaapt makkelijk twee uur achter elkaar. Als hij diep genoeg slaapt kan ik hem wel makkelijk naast me op de bank leggen. Dan kunnen mijn slapende ledematen langzaam weer wakker worden.
Morgen krijgen we na het bloedprikken weer te horen hoe het ervoor staat. Momenteel heeft dat niet mijn interesse. Ik kijk naar Marnix en geniet. Hij wandelt de kuur door alsof hij een vitamineshotje heeft gehad. En daar zijn we dankbaar voor!

Aankomende zaterdag gaan we naar Disney on Ice in Utrecht. Leuke verrassing van Make A Wish nederland. We zijn er dolgelukkig mee! Dankjewel!