Zondag 22 april 2012

Ik heb een stuk beter geslapen dan de voorgaande nachten. Heerlijk met Olav in het grote bed. Thuis zoals we het het liefst willen.

Als ik wakker word is Olav al beneden. Hij vindt thuis zijn ook prettig. Naar zijn zin is het al veel te snel tijd om naar de hockeyclub te gaan. Maar hij kleedt zich vlot om en gaat goedgesticked op weg. Onderweg vraag ik hem of het goed is als ik tussendoor even naar huis ga om de zaken recht te trekken voor de thuiskomst van Marnix en Jur. Olav vindt het oké.

Eenmaal op de club zit Olav weer bij zijn favoriete instructeur in het groepje en hij is mij al gauw vergeten. Hij doet leuk mee en wordt steeds handiger met de stick.
Ik had me voorgenomen om naar huis te gaan maar op de hockeyclub tref je altijd wel iemand en ik raak in een goed gesprek. Bakje koffie erbij en al kletsend vliegt de tijd. Olav is lekker bezig met een partijtje als ik zie dat hij valt en moet huilen. Weer sta ik te vechten tegen de tranen. Moet ik nou het veld op en hem bij me nemen of het laten begaan? Mijn gesprekspartner biedt uitkomst. Ik blijf staan, kauw op mijn wang en kijk hoe het zich ontwikkelt. Erg goed. Olav heeft zijn hand zeer gedaan maar is snel weer aan het spelen. Waarom ben ik zo emotioneel? Dat ben ik anders nooit maar nu moet ik binnen 24 uur twee keer mijn tranen wegduwen.

Als het is afgelopen gaan we na de limonade en wat lekkers naar huis. Olav vindt hockey erg leuk en wil graag bij de club. Dat gaan we regelen.
Tien minuten na thuiskomst valt er een hele flinke stortbui en samen op de bank bedenken we dat we erg veel mazzel hebben. Je moet het positieve wel willen zien.

Om half twee rijdt de auto de straat in. Ik weet niet hoe snel ik bij de deur moet komen en haal Marnix uit de auto. Hij is moe en wil de eerste anderhalf uur alleen maar op schoot zitten. Daarna wil hij op de bank liggen en slaapt lang. Nu er een duidelijk ritme is in de kuren weten we dat deze verschijnselen bij deze kuur horen. We laten hem lekker slapen.
Als hij uiteindelijk wakker wordt is zijn humeur dik in orde. Hij zit zelfs aan tafel tijdens het eten en eet een uitgebakken spekreepje uit de pastasaus. Wel één hele! En daarna een klein bakje vruchtenyoghurt.

Rond zeven uur is het tijd om naar bed te gaan. Dus de medicijnbak weer tevoorschijn gehaald en rustig aan alle medicijnen gegeven. Het is al veel en overmorgen komt er nog meer bij omdat dan de preventieve medicatie start die altijd volgt op de kuur.
Marnix geeft zelf aan dat hij erg moe is en dat hij graag naar bed wil. Hij is dan ook zo vertrokken.
De ervaring leerst ons inmiddels dat de eerste twee nachten thuis na een ziekenhuisopname erg onrustig zijn dus wij maken het ook niet te laat.