Dinsdag 24 april 2012

Tegen alle verwachtingen in slaapt Marnix al twee nachten als een roosje. Hij geeft duidelijk aan dat hij moe is en naar bed wil en als hij dan eenmaal in bed ligt is hij zo vertrokken. En blijft slapen. Vanwege de misselijkheid moet ik wel als hij slaapt nog medicijnen geven. Het is teveel om in het uurtje voor het slapengaan te doen.

Omdat Jur afspraken heeft ga ik vandaag met Marnix naar het AMC voor de chemoprik. Ik knijp hem best een beetje want hij schreeuwt eigenlijk altijd als ik erbij ben. We zullen zien.
Ondanks de heftige buien rijden we in recordtijd naar het AMC, er is zelfs parkeerplek vlakbij de hoofdingang.
Vandaag mogen we voor het eerst op de nieuwe afdeling. Het is mooi, erg mooi. Als ik Marnix de buggy uittil komt er een lucht vrij waar je neusvleugels van omkrullen. Gauw spullen voor verschoning geregeld, handschoenen aan, blijkt dat hij alleen een wind heeft gelaten. De lucht deed echt anders vermoeden.

We moeten even wachten voor we naar de behandelkamer mogen. Vandaag worden we geholpen door twee van mijn favorieten. Een seniorverpleegkundige en een "gewone" verpleegkundige. Het contrast tussen de nieuwe en de oude afdeling kan niet groter. Van Sovjet naar Club Med. En dan te bedenken dat we in oktober niet dachten deze opening mee te maken. Dan voel ik me best een beetje gelukkig.
Afgelopen zaterdag was ons jubileum. Een half jaar in de wereld van de kinderkanker.
Nog maar twee maanden en Marnix wordt drie. Weer een mijlpaal waarvan we niet dachten het te kunnen halen.
Wat is er veel gebeurd en wat zijn we ver gekomen.
En sinds een poosje weten we dat er misschien nog meer in het verschiet ligt. We hebben kennis gemaakt met emoties waarvan je het bestaan als buitenstaander niet kunt vermoeden. In situaties gezeten waarvan je eerder zou zeggen: als dat gebeurt, dan stort ik in.

Voor iedereen is het maar één keer 24 april 2012. De vergankelijkheid van het leven van een kind met kanker is echter niet tevergelijken met de vergankelijkheid van het leven van een gezond kind. Bij gezonde kinderen is er geen reden aan te nemen dat de volgende verjaardag niet gehaald wordt. Bij is ons is het de vraag, zeker na de epileptische aanval, hoe je je kind 's morgens in bed aantreft. Sinds die aanval ga ik slapen met angst. Want als hij een aanval krijgt is de kans reeël aanwezig dat hij stikt in zijn braaksel of hersenschade oploopt. Dat slaapt niet echt lekker. Elke morgen maakt mijn hart een sprongetje als ik hem hoor roepen: mama, ikke wakker! Uit bed!
Gelukkig roept hij dat tot nu toe elke morgen!