Dinsdag 3 april 2012

We hebben een gewone gezellige dag. De afsluiting is heftig.
Marnix ligt al op bed en ik ben met Olav tanden aan het poetsen en het gesprek komt op ons gezin. Ik vertel dat we een bijzonder gezin zijn. Onder andere omdat Marnix zo'n grote ziekte heeft. Ik vertel dat het niet vaak voorkomt dat kinderen kanker krijgen. Olav zegt heel droog: we gaan voor overleving.
Ik: wat denk je dat er gebeurt als de dokters Marnix niet beter kunnen maken?
Olav: ik weet het niet
Ik: wij weten het ook niet
Olav: ik denk dat hij dan dood gaat.
Ik: Ben je daar bang voor?
Olav: ik word er nerveus van (Olav's manier om angst uit drukken)
Ik: wil je daar meer over praten?
Olav: ja
Dus we gaan naar zijn bed
Ik: Weet je wat doodgaan is?
Olav: Dat je niet meer leeft
Ik: Ja, dan ben je er niet meer.
Olav gaat in bed liggen.
Ik: de dokters, verpleegsters en wij doen er alles aan om Marnix beter te maken. Daarom krijgt hij van die zware medicijnen, daarom moet hij vaak naar het ziekenhuis en daarom voelt hij zich vaak niet lekker. De tumor is heel slecht en die kan alleen maar kapotgemaakt worden met hele zware medicijnen.
Olav: maar als we vaak die medicijnen dan gaat de tumor wel weg
Ik: ja, maar de kans is groot dat hij weer terugkomt.
Tranen bij Olav, uitzonderlijk
Ik: wist jij al langer dat Marnix dood kan gaan?
Olav: Ja
Ik: weet je ook hoe lang al?
Olav: sinds dat we de eerste keer een paar weken op F8Noord waren.
Slik
Ik: Waarom heb je dat niet eerder verteld aan ons? Ben je bang?
Olav: Ja, ik word er zo nerveus van.
Ik: Als je bang of verdrietig bent mag je altijd met Papa en Mama komen praten. Als je verdriet deelt is het vaak minder erg.
Olav: Waarom?
Ik: omdat je dan samen bang en verdrietig kunt zijn. Dan voelt het minder erg.

Olav geeft aan dat hij nog een verhaal wil lezen waar hij blij van wordt voor het slapen gaan. Dus dat doen we.

Dit gesprek heeft diepe indruk op mij gemaakt. Marnix is ziek, maar ziijn broer lijdt met hem mee. En is niet dom, hij denkt zelf verder dan wat er gebeurt of wat hij ziet. We zullen vinger aan de pols moeten blijven houden met Olav. En blijven vragen.