Vrijdag 20 april 2012

Het enige wat mij vandaag bezighoudt is het slechte nieuws voor een vreselijk lief meisje.
Zij vecht voor de derde keer in haar vierjarige leven tegen kanker en ik tref haar en haar ouders in de hal beneden.
Wij hebben elkaar leren kennen tijdens kuur vier of vijf. In de veronderstelling dat we elkaar weer zouden treffen tijdens de MRI van Marnix op 14 februari. Helaas liep het anders en hebben we elkaar niet meer getroffen.
Zowel het meisje als haar ouders hebben mij diep geraakt. Al was het maar vanwege haar diepgewortelde liefde voor Spongebob!
Als ik ze in de hal tegenkom is de moeder bedrukt. Ik ben heel blij dat ik ze zie en zeg dat ook. Dan vraag ik hoe het met hun dochter gaat.
De moeder begint te huilen en vaders gezicht betrekt. Dochterlief is uitbehandeld. Ze heeft de zwaarste kuren gekregen die er zijn en de tumor is alsnog erg hard gegroeid. Eigenlijk hadden ze gisteren en vandaag moeten kuren maar dat gebeurt al niet meer. Er worden noodmaatregelen getroffen om een en ander zo dragelijk mogelijk te maken en dan is het wachten op wat komen gaat.
Het verdriet van de moeder is zo tastbaar en hartverscheurend. Zij gaan hun dochter op korte termijn verliezen. Dat kan niet en dat mag niet.
Van de vader hoor ik dat de moeder veel moeite heeft gedaan om met mij in contact te komen. Helaas is dat door de taalbarriere niet gelukt. Ik geef hen het kaartje van Marnix' blog waar ook wat persoonlijke gegevens van mij op staan. Ze mag me altijd bellen, voor alles. We houden elkaar even vast.
Bezwaard beantwoord ik hun vraag over hoe het Marnix gaat. Na weer een doodvonnis deze week vind ik het moeilijk om te zeggen dat wij vooralsnog de goede kant op gaan. Het maakt me ook diepdankbaar voor wat er met Marnix allemaal bereikt wordt wat in eerste instantie voor onmogelijk werd gehouden.

Het meisje en haar ouders laten me de hele dag niet meer los. Het leven is weer in perspectief geplaatst...