Zaterdag 31 maart 2012

Na een drukke dag gisteren is het nu tijd voor een gemoedelijke dag thuis. Olav wil graag in zijn pyama blijven en vooral niet teveel doen. Dat is te regelen natuurlijk.
Rond tien uur staan er twee mannen aan de deur met een nieuwe CV ketel. Wat zijn zij welkom! Koffie en paasstol naar boven. Samen plaatsen ze in iets meer dan drie uur de nieuwe ketel. We zijn er dolblij mee. Duidelijk meer vermogen dan de oude ketel, die na 16 jaar het veld moet ruimen. Eindelijk hebben we druk op de warm water voorziening en ook weer echt heet water. Mivro en vriend, Bedankt!!!

Bij Marnix merken we een diepe aplasie. De bloedwaarden zijn duidelijk laag en dan heeft hij het meest te lijden van het lage Hb. Zijn oortjes lijken wel van perkament, zo bleek. En hij is moe en zit niet lekker in zijn vel. Begrijpelijk. Hij slaapt voor het eerst sinds tijden weer 's middags. En hij hangt het liefst de hele dag op schoot. Dat kan grootdeels geregeld worden. Ik zit graag met hem op schoot. Lekker knuffelen.

Af en toe vandaag overvalt me een gevoel van vermoeidheid, geetselijke vermoeidheid. We zitten in een interbellum. Geen idee hoe lang we nog kunnen doorgaan met kuren. Wat we mogen verwachten van bestraling en in het algemeen wat er gaat gebeuren. Ik ben een beetje tumormoe. Je kunt hier echter geen pauze in inlassen of er even een weekendje tussenuit. Het is wie wij momenteel zijn. Waar je ook komt, wie je ook treft, het eerste onderwerp van gesprek is Marnix. We vinden het echt heel erg fijn dat iedereen zo meeleeft, iets waardevollers is er niet, want dit kunnen we niet alleen. Soms bekruipt je alleen het gevoel dat er niks anders meer is. Ik vind het moeilijk dit te beschrijven.

Vandaag sta ik ook vaak stil bij #kanjerguusje. Het is precies een jaar geleden dat zij de slechte tijding kreeg dat ze een tumor had. En met haar, haar ouders en brussen natuurlijk. Vanaf het moment dat wij op de afdeling F8noord kwamen, volg ik het blog van haar vader. Iedere dag. Het biedt mij houvast. Zij hebben een vreselijke weg afgelegd, maar blijven staande. Het is niet voor te stellen dat je afscheid moet nemen van je kind. Als je daar goed over nadenkt wordt ik fysiek misselijk. Weet me geen raad met zulke heftige emoties. Zij hebben het moeten doen. Het blog van haar vader laat mij zien dat er ook een "na" bestaat na zo'n gruwelijke ervaring. Daarvoor ben ik hem erg dankbaar, dat hij dit wil delen met de rest van de wereld.