Woensdag 11 april 2012

Om kwart over zeven gaat de wekker. Als ik beneden kom is Olav al Spongebob aan het kijken. Ik maak ontbijt voor hem en koffie voor Jur en mij.
Jur gaat naar boven om zich aan te kleden en hoort de sondepomp van Marnix piepen. Vreemd want Marnix reageert daar altijd sterk op door te roepen: pomp uit, pomp uit. Dat doet hij vanmorgen niet.
Jur gaat bij hem kijken en de pomp uitzetten. Dan roept hij of ik snel wil komen.
Marnix ligt te stuipen in bed, hij heeft flink overgegeven en schuimbekt. Overduidelijk een epileptische aanval. Marnix leggen we gauw op zijn zij en Jur blijft bij hem terwijl ik medicatie ga halen. Als ik weer boven kom wordt het Jur teveel. Het ziet er ook werkelijk heel naar uit. Marnix' ogen draaien weg en er is geen contact met hem te maken. Ik geef hem diazepam, dat doe je normaliter als de aanval langer dan vijf minuten aanhoudt maar omdat ik niet weet hoe lang de aanval al duurt neem ik het zekere voor het onzekere. Vlot daarna wordt het stuipen minder. Ik ga bellen met het AMC. De dichstbijzijnde oncoloog, die Marnix ook kent, vraagt het een en ander en met dat ik met hem overleg of er een arts naar Marnix moet kijken begint Marnix opnieuw te stuipen. Hij is niet bij kennis geweest. De oncoloog verteld mij een ambulance te laten komen door 112 te bellen en hij gaat met het Meander bellen om onze komst aan te kondigen.
Jur brengt Olav naar school, de aanblik van zijn broertje en een ambulance willen we hem besparen.
Als ik 112 bel duurt het behoorlijk lang voor ik contact krijg met de centrale, de telefoon gaat 6 a 7 keer over.
De ambulance wordt gewaarschuwd. Als ik heb opgehangen krijgt Marnix moeite met effectief ademhalen. Hij krijgt blauwe lippen en grauwe oren. Door hem krachtig over zijn rug te wrijven weet ik de ademhaling weer dieper te krijgen. Ondertussen moet ik even naar beneden om de voordeur open te zetten zodat het ambulancepersoneel boven kan komen.
Nog altijd is Marnix niet bij kennis. De aanrijdtijd van de ambu is ongeveer 9 minuten. Een ieder die de verkeerssituatie rondom Hoevelaken tijdens de spits kent weet dat dat een prestatie is.
Als de ambulance aankomt begint Marnix een beetje bij te komen. Hij is nog wel van de wereld. Hij kijkt gericht maar reageert verder nergens op. Zelfs niet als er een infuus geprikt wordt.
De mannen voeren alle handelingen geroutineerd maar met aandacht uit. Uiteindelijk duurt het een half uur om Marnix klaar te maken voor transport en alle controles uit te voeren.
Dan vertrekken we. Jur rijdt achter de ambu aan. Voor het eerst gaan we met sirenes weg. De chauffeur rijdt geweldig. Volgens de ambulancebroeder achterin heb ik adequaat gehandeld. Prettig om te horen. Eigenlijk geruisloos komen we korte tijd later aan bij het Meander waar een bekend team van artsen en verpleegkundigen klaar staat om Marnix op te vangen. Ondertussen hebben er twee oncologen vanuit het AMC gebeld of Marnix al binnen was. De betrokkenheid is groot.

Tijdens alle onderzoeken slaapt Marnix als een os. Hij is wel wakker te maken, maar slaapt zo weer verder. Naarmate de tijd verstrijkt slaapt hij steeds dieper. Hij is uitgeput.
We gaan naar de box waar hij altijd ligt. Jur gaat naar huis, Olav van school halen. Ik blijf bij Marnix en val even later op de ongemakkelijke stoel in slaap.
Als de arts langskomt om te kijken hoe het gaat wordt me verteld dat de arts die Marnix als eerste opving vond dat ik koelbloedig heb gehandeld. Dat vind ik ook. In dit geval wist ik wat ik zag en wat ik moest doen. Mijn EHBO cursus heeft zeker zijn vruchten afgeworpen alsmede mijn werkervaring als dierenartsassistente.

Uiteindelijk wordt Marnix rond half twee wakker en is gelijk goed wakker. Ik bel de verpleging want ik wil dat ze hem beoordelen. Direct daarna komt de arts. Onder andere met Marnix' bloedwaarden. Alle gemeten waarden zijn "normaal" Dat is niet meer voorgekomen sinds Marnix aan de chemo's zit. Een heugelijk feit. De arts onderzoekt Marnix en als wij het aandurven en niet bang zijn voor nog een insult dan mag hij mee naar huis. Dus we gaan naar huis. Wel eerst naar de apotheek om nieuwe medicijnen te halen voor als hij weer een insult krijgt.
Thuisgekomen hang ik voor het eerst een briefje op de deur dat visite even niet gewenst is. Marnix moet vreselijk moe zijn maar vecht ertegen. We willen hem even niet drukker maken dan hij van zichzelf is. Ook voor Jur en mij is dit een heftige dag geweest. We willen even rust en met elkaar zijn.

Na het eten gaat Jur met Olav even treinen kijken. Dat hadden ze samen afgesproken. Ik blijf met Marnix thuis. Marnix is heel erg moe maar wil niet naar bed. Als hij kort na elkaar de sonde er half uittrekt en van de kinderstoel af valt vind ik het genoeg geweest. Tijd om te gaan slapen.
Hij is heel erg bang in zijn eigen bed. Waarschijnlijk heeft hij zich vannacht/vanmorgen echt niet goed gevoeld. Hij wil in ons bed liggen en ik moet erbij gaan liggen. Dat doe ik en hij is met drie minuten vertrokken.
Er worden vandaag veel bloemen gebracht. Dat doet ons vreselijk goed. Bloemen om te feliciteren met de zwangerschap en bloemen om ons een hart onder de riem te steken.
Ook ontvangen we bij een bos bloemen een felicitatiekaart voor de zwangerschap met daarop de schitterende zin:

Wat een kracht om door te leven

Deze zin dekt alles.