Zaterdag 30 juni 2012

Vandaag is er weer feest. Mijn neefje wordt 9 jaar oud. Dat moet gevierd worden.
's Morgens bel ik met mijn zus of zij weet of er veel kleine kinderen komen die mogelijk in contact zijn geweest met kinderziekten. Voor haar is het moeilijk in te schatten. We spreken af dat wanneer er daar sprake van is, Marnix vertrekt. Met Jur of met mij.
Deze maatregel roept bij de al aanwezige gasten wat vraagtekens op. Het wordt overdreven gevonden.
Mijn zus weet wat de gevolgen voor Marnix kunnen zijn van een besmetting met een virus en ze reageert er adequaat op.

Voor de tweede keer heeft iemand met totaal géén kennis van zaken een mening over de toestand van Marnix en de maatregelen die wij nemen. Van een immunoloog of een oncoloog neem ik maar al te graag wat aan, maar als je hier geen verstand van hebt, vraag het dan, maar houd je mening voor je.

Eerder ben ik persoonlijk op niet mis te verstane wijze aangesproken op het feit dat ik geen overblijfmoeder meer durf te zijn vanwege besmettingsgevaar met kinderziekten voor Marnix tijdens de aplasieperiode. Ik zou niet genoeg inzet tonen om wat bij te verdienen. Want wat raak je die kinderen nou aan? Als ik niet meer wilde overblijven moest ik Olav ook maar niet naar school laten gaan. Die kon ook van alles mee naar Marnix nemen. Dit heeft mij erg veel pijn gedaan. Maar de beste stuurlui staan aan wal en met onderbouwde argumenten heb ik het destijds niet kunnen redden. Ik werd lui gevonden. Zelfs de kennis die we hebben, de informatie die we van de deskundigen hebben gehad en de ervaringen van andere ouders waren niet genoeg om deze persoon inzicht te verschaffen. Het was maar raar wat ik deed.

Dat mijn zus nu ook zo'n ervaring oploopt steekt me. We kunnen met Marnix niet dat soort risico's nemen wanneer hij zo laag in zijn weerstand zit.
Er overlijden nog veel kinderen aan besmetingen tijdens de aplasie periode. Het kuren gaat zo goed, ik wil geen extra risico lopen om mijn kind aan zoiets, normaal onbenulligs, te verliezen.

Maar goed, de verjaardag was erg gezellig. Niet te druk en lekker buiten. Olav en zijn neef vermaken zich prima. Lekker voetballen met Jur.

Marnix wil niet naar buiten, hij vermaakt zich binnen. Voor vertrek heb ik hem met factor 50 ingesmeerd. Marnix is in totaal ongeveer 15 minuten buiten geweest en ik kom erachter dat ik zijn kuiten vergeten ben in te smeren. Die zijn vuurrood. Gauw alsnog gesmeerd en de schade is beperkt. Alleen roodheid. En die trekt snel weg.

We eten gezellig met elkaar. Uiteindelijk gaan we later naar huis dan we voornemens waren. De jongens gaan thuisgekomen direct naar bed. Na het verhaaltje horen we ze niet meer. Ze slapen gelijk.