Dinsdag 19 juni 2012

Wat een vreselijke nacht heb ik achter de rug. Het in slaap komen ging nog wel. Maar halverwege de nacht word ik wakker en kan niet op houden met piekeren. Over de babies.
Gebroken sta ik met Olav om half acht op. Geen idee waar ik het zoeken moet met mijn vragen en twijfels. Pas om negen uur kan ik de afdeling prenatale diagnostiek bellen. Als ik dat doe blijkt uit een bandje dat ze niet telefonisch bereikbaar zijn op dat moment. Er wordt een emailadres gegeven.
Op mijn telefoon maak ik een email met daarin mijn meest prangende vragen. Nu maar afwachten. Ik verwacht geen snelle reactie.

Olav blijft even op de spelcomputer spelen als Jur en ik elkaar afwisselen. Hij gaat verder inpakken en schoonmaken in het Ronald McDonaldhuis en ik blijf bij Marnix.

Vlak na het middaguur zit de chemo erin, er is gespoeld en we kunnen gaan. Dan een telefoontje. Het is de gyneacoloog die gisteren de echo heeft gemaakt. Ze is buitengewoon begripvol, neemt de tijd en beantwoordt mijn vragen. De vragen die zij niet kan beantwoorden heeft ze al doorgespeeld naar de deskunsigen op het betreffende gebied.
Ze neemt veel van mijn twijfels weg. Het lucht me op. Geeft me wat rust in mijn hoofd.

Marnix is ondertussen erg energiek. Het is weer de kuur waar hij energie van krijgt. Hij voelt zich duidelijk goed. We gaan naar huis!

Half drie rijden we het dorp binnen. Het voelt altijd goed. Eigenlijk aansluitend breng ik Olav naar zijn favoriete oom. Hij mag daar logeren want voor morgen staat er een vol programma in de ochtend gepland.

Jur en ik genieten thuis van de rust. Praten met elkaar en uiten onze zorgen. Want die hebben we alletwee. Over al onze kinderen.