Woensdag 27 juni 2012

Vandaag staat de bloedtransfusie gepland. Ik ga met hem mee. Jur wil ook wel maar zolang ik het fysiek kan wil ik doen wat ik kan. Een tweelingzwangerschap is een stuk zwaarder dan een eenlingzwangerschap. Gevoelsmatig loop ik al op het eind. als ik op moet staan van een te lage bank voel ik me een kevertje wat op zijn rug ligt en om wil keren. Best grappig om te zien, maar de wetenschap dat ik nog 15 weken voor de boeg heb maakt het wat minder grappig.

Om tien uur melden wij ons bij de kinderafdeling. Helaas weten ze daar niet dat we zouden komen. Er is geen box voor Marnix vrij. Op de dagverpleging is het erg rustig en daar hebben we een zaal alleen. De verpleegsters is er een die van aanpakken weet en om half twaalf hangt de zak bloed al aan. Wauw. Dat hebben we nog niet eerder bij de hand gehad.
Rond één uur komt Manon. Gezellig. Vlak na haar aankomst wordt Marnix wakker en het wordt samen met oom Bert een gezellige boel. De tijd vliegt en de zak bloed is leeg. Rond half vier zijn we weer thuis. Met een gezond ogende, roze Marnix.
Zijn energielevel is ook weer op pijl. Hij stuitert letterlijk door de kamer. Geen rust in zijn lijf. Goed om te zien.

Telkens als ik hem vraag: wie is er morgen jarig? Antwoordt hij: Olav. Pas met het naar bed brengen zegt hij: Marnix.
Ja, dat klopt. Onze Marnix wordt morgen, tegen alle verwachtingen in, drie jaar oud. Jur en ik zijn apetrots. Wat een mijlpaal. In oktober leek het onhaalbaar, ondenkbaar. En kijk ons nu. Een fiks aantal illusies armer, maar geestelijk zoveel rijker.
Ons Wonder!