Maandag 4 juni 2012

Weer een goede dag. Wat fijn om dat te kunnen schrijven. De dag is gevuld met klusjes en bezigheden in en om huis. Er is altijd wel wat te doen.
Olav is naar school en Marnix keutelt rond. Gemoedelijk. En toch in mijn achterhoofd spookt de MRI van morgen. Hoe lang blijven we goed nieuws krijgen? Is Marnix echt ons wonderkind? We hopen het met heel ons hart. De momenten van de MRI blijven vreselijk spannend. Zijn de chemo's het waard? We krijgen pas volgende week uitslag. Ons geduld wordt op de proef gesteld. Ergens hoop ik dat de afname van de tumor weer dusdanig groot is dat de oncoloog de uitslag zelf door kan bellen en niet hoeft te wachten op het verslag van de radioloog.

Vandaag heb ik besloten mijn website, http://www.leclusedesigns.com/ op het blog te zetten. Sinds Marnix ziek is is het overleven. Zowel emotioneel als financieel. Dus ben ik gaan kijken naar wat ik wel kan doen. Lecluse Designs heb ik al twee jaar, tijd om er wat mee te gaan doen. De website wordt deze week bijgewerkt en er komen steeds meer artikelen op te staan. Ik ben overtuigd van mijn kunnen dus heb ik goede hoop.

Vanavond spreek ik bevriende ouders met een chronisch ziek kind. Zij ervaren al jaren waar wij nu door heen gaan. Angst, hoop, liefde en onbegrip.
Met zulke beladen situaties kun je alle kanten uit. Vaak uit richtingen waarvan je het niet verwacht ontvang je de meest hartverwarmende reacties en waarvan je het bijna vanzelfsprekend acht, krijg je het lid op de neus.
Voor ons nieuw, voor hen gesneden koek. Het praat makkelijk.
De reacties die ik momenteel op het blog ontvang doen mij heel veel goed. Ook al kan ik steeds beter overweg met mijn inmense verdriet, het is en blijft onwerkelijk dat je kind zo ziek is. Zo levensbedreigend ziek. Als ik dan de reacties op het blog lees voel ik me gesteund en gesterkt.