zondag 3 juni 2012

Zaterdag 2 juni 2012

We worden wakker als eerder. Gewoon rustig, zonder spugen of andere zaken die direct aandacht nodig hebben.
Uit de bloeduitslagen van gisteren weten we dat de waardes weer hard stijgen. Daar kunnen een paar positieve conclusies aan verbonden worden. Ten eerste; dat zijn beenmerg nog niet moe is, dus nog geen pijnlijke, beenmergstimulerende injecties. Ten tweede; dat hij heel snel in aplasie is geraakt, een heftige opname achter de rug heeft maar dat we nu tot de dertiende tijd hebben voor leukere zaken. Hij herstelt goed van de infectie en de opname.
Helaas moet hij direct na de antibiotica weer spugen. Maar hij heeft die rommel zó hard nodig. Hij is ook nog maar een 0.1 verwijderd van uit aplasie zijn en de 0.4 die hij al bereikt heeft is in een etmaal gerealiseerd. Na lang overleg tussen Jur en mij besluiten we de antibiotica te stoppen voor deze kuur.
In de loop van de dag wordt Marnix wel weer moe en hij gaat ook even flink tukken op de bank. Daarna is hij weer zo fris als een hoentje en hij toont zich weer een echte peuter. Zo zien we hem het liefst al kan hij mij soms ook wel tot wanhoop drijven.

's Avonds gaan we eten bij de korfbalvereniging in het dorp. Een verlaat verjaarscadeau voor mij. Het is gezellig en lekker eten.
Doordat het gisteravond zo laat is geworden (23:00 uur) is Olav op. Dat is niks voor hem. Meestal kan hij blijven doorgaan. Maar de koek is op en als we om acht uur thuiskomen gaan beide jongens direct naar bed en we horen ze ook niet meer.

Bij mij zet de migraine waar ik me de hele dag tegen heb weten te verzetten goed door en ook ik ga vroeg naar bed. Het was een relaxte dag. Gelukkig. Hopenlijk nog 10 van deze dagen voor de volgende opname.

Voor volgende week dinsdag staat er weer een MRI op het programma. Onbewust bouwt de spanning alweer op. Het blijft een zenuwslopend proces.

1 opmerking:

  1. Mijn man stond zaterdagavond achter de bar bij de korfbalvereniging en vertelde me over jullie zoontje. We vonden jullie blog, wat een indrukwekkend verhaal! Grijpt ons erg aan, te meer omdat mijn man zelf ook een hersentumor heeft, weliswaar laaggdradig. Wat zijn jullie sterke mensen en wat geweldig dat jullie deze blog bijhouden. Elke dag telt.
    Heel veel sterkte gewenst!
    Mieke van Hoorn

    BeantwoordenVerwijderen