Vandaag heeft Olav Bosdag. De kleuterklassen ondernemen leuke activiteiten in het bos. Als lid van de ouderraad wil ik daar graag aan meehelpen en zo was het ook afgesproken. Tot ik gisteravond met uitkleden de sonde bij Marnix eruit getrokken heb. Vanmorgen om half negen heb ik direct met de kinderthuiszorg gebeld of ze een nieuwe sonde willen komen plaatsen. Omdat dit soort zaken altijd onverwacht gebeuren is het voor de planning een uitdaging om iemand bij ons te krijgen. Ik moet wachten tot ze iemand hebben kunnen vinden. Ondertussen heb ik Marnix zijn medicijnen via de mond kunnen geven. Hij is daar inmiddels niet meer moeilijk mee. Gelukkig, maar ik gebruik het alleen voor nood. Hij krijgt nog een hekel aan appelmoes als dat te vaak gebeurt.
Dat ik moet wachten vind ik an sich niet zo erg, wel dat ik daardoor mijn verplichtingen jegens de ouderraad en indirect Olav niet kan nakomen. Uiteindelijk word ik aan het eind van de ochtend teruggebeld dat er rond één uur een nieuwe sonde geplaatst kan worden. Gauw spring ik op de fiets om toch nog bij de Bosdag te kunnen zijn. Ze zijn al aan het afronden. Jammer. Daar voel ik me rot onder.
Als de sonde uiteindelijk geplaatst wordt stribbelt Marnix voor het eerst tegen met zijn handjes. Het is ook een heel vervelende handeling, zo'n slang in je neus. Toch houdt hij zich weer dapper.
De rest van de dag verloopt rustig. Wat ben ik daar aan toe zeg.
Helaas valt Marnix om elf uur 's avonds uit bed. Zowel hij als wij zijn erg geschrokken. Dit gebeurt anders niet. Gelukkig is hij in zijn slaap gevallen en doordat hij zo ontspannen was blijft het bij schrik. Hij slaapt algauw weer verder. Ik ga ook maar slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten