dinsdag 12 juni 2012

Maandag 11 juni 2012

De dag van de uitslag.
Ondanks mijn zenuwen heb ik diep geslapen. We moeten om half elf in Amsterdam bij de oncoloog zijn en voor die tijd nog bloedprikken. Dat betekent dat we rond negen uur gaan rijden. Olav wordt naar school gebracht door de buurman. Hij vindt het erg leuk en gaat graag mee. Olav mag daar ook lunchen. Het is fijn om een vertouwde uitvalsbasis voor de kinderen te hebben.
In Amsterdam gaat het bloedprikken vlot. Dan wachten bij de oncoloog. Deze heeft voor het eerst uitloop. Dus halen we maar koffie. Als ik terugkom van de AH met koffie komt er een koffiekar langsrijden in de wachtkamer. Jur en ik kunnen er om lachen. Marnix speelt graag in de wachtkamer dus het wachten is niet heel erg. De zenuwen gieren wel door mijn keel.
Eindelijk mogen we dan naar binnen.
De uitslag is inmiddels bekend en gepubliceerd.
We wisten dat dit punt er een keer aan zat te komen en toch komt het onverwacht. Totaal uit het veld geslagen gaan we weg. De uitslag heeft meer vragen opgeroepen dan beantwoord. Voor het eerst bel ik niet gelijk iemand. Ik weet namelijk niet wat ik moet zeggen. Goed nieuws? Nee. Slecht nieuws? Ook niet helemaal. Wat dan wel?
Als we in de auto zitten bel ik mijn zus. Onze band is sterker geworden, ik heb haar echt wel nodig. Ook zij weet niet wat te zeggen. Schrikt van de mogelijkheid van zo'n grote operatie. Als ik eraan denk word ik misselijk. Fysiek misselijk.
Bij thuiskomst plaats ik de uitslag direct op Facebook en het blog. Er leven zoveel mensen met ons mee, ik vind het belangrijk dit nieuws te delen.
's Middags komt er visite, een oud-collega/vriendin van mij. Wij kennen elkaar een ruime tien jaar. Het is fijn dat ze er is.
's Avonds heb ik een etentje van de ouderraad. Het is wel prettig om niet gelijk het hele verhaal te hoeven doen. Eigenlijk iedereen leest het blog of zit op Facebook. De avond verloopt ontspannen. Er wordt veel gelachen. Ook door mij. Ook na zo'n dag kan dat.

1 opmerking:

  1. Hallo Hera, wat fijn dat er ook nog gelachen kan worden. Positiviteit is heel belangrijk.. Ook al is dat soms wel ff moeilijk.. Ik hoop dat je veel positieve punten ervaart aan het blog. Ik ga volgend jaar 10 maanden lang stage lopen als pedagogisch medewerker op een kinderafdeling. Op deze manier kan ik toch een klein beetje meekijken hoe de ouders het ervaren als hun kind ziek is!! Bedankt dus voor het schrijven van de blog. Ookal is de aanleiding ervan helaas minder.. Ik kijk uit naar je volgende bericht. Liefs, Elise E

    BeantwoordenVerwijderen